Jak przeżyć Komunię i nie zwariować

Moja ogólna recepta – skromne przyjęcie na miarę naszych możliwości, zwłaszcza finansowych. Chociaż w naszych stronach szaleje jakaś epidemia wystawnych imprez, nie pozwoliłam sobie na nią zachorować.

 

Muszę przypomnieć, że mój syn uczęszcza do małej wiejskiej szkoły, w związku z czym do Komunii przystąpiło zaledwie sześcioro dzieci. Była to kameralna, sympatyczna uroczystość bez tłumu, zbędnego pośpiechu i zdenerwowania. Cała szóstka została potraktowana niczym królewny i królewicze, którzy zasiedli na specjalnie przygotowanych krzesłach.

Goście

Komunia jest według mnie uroczystością do spędzenia w gronie najbliższych. Gdyby nie to, że mam sporo rodzeństwa, a Maciek w związku z tym wielu kuzynów, impreza byłaby jeszcze skromniejsza. Poza tym goście musieli zmieścić się w salonie naszego domu. Ewentualnie pod stołem...

Miejsce

Dlaczego nie restauracja? Z tej prostej przyczyny, że nie byliśmy w stanie przewidzieć pogody, a w razie deszczu… dzieci się nudzą. W domu mogą rozejść się po kątach i w najgorszym wypadku podpiąć się do komputera. U nas pogoda akurat dopisała i mogliśmy zabrać dzieci na spacer.

 

Jedzenie

Nie będę udawać, że rozważałam własnoręczne przyrządzenie uczty dla takiej liczby osób. Wynajęcie kucharki to też nie najlepszy pomysł – mamy małą kuchnię i nie jestem pewna, czy dałaby radę wszystko w niej przygotować. Wybrałam więc katering z obsługą, abym mogła w spokoju usiąść z gośćmi.

Minus – stan kuchni po gotowaniu i konieczność jej gruntownego wysprzątania.

W ofercie kateringowej brakowało słodkości, ale poprosiłam najbliższe mi osoby o kilka ciast. Odchodzącym gościom Maciek osobiście wręczał pudełka Rafaello i dziękował za przyjście. W przeciwieństwie do ciasta, takiej „pamiątki” nie trzeba jeść od razu.

Tort zamówiliśmy w sprawdzonej cukierni, obowiązkowo w formie książki.

Alkohol

Planowaliśmy z mężem nie stawiać na stole „ciężkiego kalibru”, dlatego oferowaliśmy panom piwo, a paniom wino domowej roboty, wlane do ładnych flaszek.

Wystrój

Miałam ułatwione zadanie w kwestii ozdobienia stołu – firma kateringowa przywiozła obrusy, serwetki, nawet świece i wazoniki. Miałam ochotę zrobić coś po swojemu, ale nie chciałam wprowadzać zamieszania.

Zajęłam się ścianą nad miejscem dla małego „komunisty". Makatkę, która wisi na drewnianych ramach pokryłam prześcieradłem i przyozdobiłam wierzbowymi witkami. Wydrukowane i wycięte litery nakleiłam na papierowych chorągiewkach, które wpadły mi kiedyś w ręce w Lidlu.

Balony musiały być – każde dziecko je lubi i Maciek cieszył się na ich widok.

Ubiór i fryzury

Moje dziecko miało prostą szatę liturgiczną i buty kupione jako przyzwoite, idealnych nie szukaliśmy. Ja również wzięłam ze sklepu pierwszą przymierzoną sukienkę, a z szafy wyciągnęłam stary płaszcz i buty.

Mój mąż nie cierpi krawatów, zatem uznaliśmy go za zbędny wydatek.

Na szczęście wszyscy mamy krótkie fryzury, więc zaoszczędziliśmy sporo godzin snu (sąsiadka wiozła córkę na 6 do fryzjera). Myślę, że gdyby Maciek był dziewczynką, nie zrywałabym go skoro świt, żeby wyczarować cuda na jego głowie. Poćwiczyłabym wcześniej jakieś naturalne upięcie i pozwoliła się wyspać w tym ważnym dniu.

Fotograf

Nie przepadamy za pozowanymi zdjęciami, stąd wykluczyliśmy sesję u fotografa. Przynajmniej nie musieliśmy nigdzie pędzić na umówioną godzinę w środku przyjęcia. Moim domowym fotografem został brat, a i ja zrobiłam kilka fotek prostym aparatem. Zresztą, w kościele i tak szalał profesjonalista, który wcisnął nam zdjęcia bez możliwości wyboru ujęć. Skapitulowaliśmy i zakupiliśmy, ale z większą przyjemnością oglądam nasze nieperfekcyjne pstryki.