Life goes on / A życie toczy się dalej

Nowy rok – stara bieda. Żadnych postanowień (wszak jestem idealna – żadnych nałogów nie muszę rzucać), wielkich zmian i nadziei. Szare małe życie powoli toczy się do przodu. Żeby chociaż kulą śniegową się toczyło, a tu jak na złość nie można sobie urozmaicić dni nawet lepieniem bałwana.

Choinka nadal dzielnie stoi i, mimo że w tym roku cięta, patent z węglem i wodą działa – niewiele igieł spadło. Maciek nie pozwala pozbyć się drzewka, a już na wieść że ma ono wylądować na śmietniku zareagował niemalże płaczem. Umówiliśmy się, że choinka zniknie, gdy zje z niej już wszystkie cukierki, po jednym każdego dnia. W środę czeka mnie więc kolejna batalia…

Jak co roku dołożyliśmy swoją cegiełkę do Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, choć przyznaję, że podchodzę z nieufnością do wszelkiego typu przedsięwzięć i organizacji charytatywnych. Mogę sobie tylko wyobrazić jak wiele z tych pieniędzy odpłynie do kieszeni organizatorów…

Takie zabawy jak budowa toru kuleczkowego jest świetnym zajęciem dla nas obojga – Maciek tworzy, a ja patrzę z podziwem, bo za każdym razem tor jest inny. Kupiliśmy podstawowy zestaw, ale właśnie zastanawiam się czy nie dokupić kolejnego. Przy grach komputerowych mały zbyt się denerwuje, natomiast wszelkie konstrukcje stawia ze skupieniem i uwagą. Przyszły inżynierek?

A tu pan profesor Maciej prezentuje jeden ze swoich prezentów świątecznych i przypięte do niego prace przedszkolne. W końcu mama pozwoliła przymierzyć okulary!

Żeby nie było, że zupełnie odchodzę od tematu ubrań – to moje nowe zakupy, no niezupełnie wszystkie. Jeśli coś na wyprzedażach jest brzydkie/ bure/ wygodne/babciowate/nie chciane przez innych, to jest gwarancja, że ja to kupię. Tymczasowo brak zestawów ubrań nałożonych na mą sylwetkę, bo… powiedzmy, że znudziłam się swoją twarzą na tym blogu.

P.S. Pan doktor mówi, że blogi piszą ekshibicjoniści... Na szczęście nie jest to lekarz od głowy, w przeciwnym razie zaczęłabym się o siebie martwić.