Pyszna sanna

Ile to lat minęło od ostatniego kuligu, w którym miałam przyjemność śmigać? A będzie 20 jak nic. Całe szczęście sąsiad wpadł na pomysł pospolitego ruszenia wiejskiego i zorganizował rozrywkę dla wszystkich mieszkańców, małych i dużych. Tak po prostu, sam z siebie, bo uznał, że więzi międzyludzkie nam się rozsypują.
Pożyczyliśmy mocne sanki z grubym sznurem, a nawet dzwonki, ubraliśmy się na cebule i na bałwana i ruszyliśmy z Maćkiem i bratanicą do zabawy.

 Uczestników zgłosiła się imponująca ilość, co stanowiło nie lada problem, bo zestaw 20 sanek załadowanych podwójnie okazał się nie do ogarnięcia. Co chwila zrywał się jakiś sznurek (nasz sprzęt dał radę), aż co niecierpliwsi lub przybyli z małymi dziećmi dali sobie spokój. 

W końcu zdecydowaliśmy odczepić połowę zaprzęgu i jeździć zmianowo, więc dalej poszło prawie gładko. Prawie, bo mocno obnażona powierzchnia jezdni nieźle zgrzytała pod płozami. Polna droga z kolei okazała się zdradliwa, bo kryjąca pod śniegiem muldy ziemi, na których sanki robiły fiku miku. Ale i tak zabawa była pyszna, czy siedziałam z przodu:

 czy też z tyłu

Ubawiłam się jak dziecko i spędziłam na mrozie rekordowy czas 3h, bo po przejażdżce nie było końca atrakcji. Druga zmiana w tym czasie ułożyła zgrabny stos na ognisko i wystrugała patyki na kiełbaski, także mogliśmy się od razu rozgrzać (palce u nóg zdrętwiałe na amen) i posilić.

Zaraz potem aparat odmówił mi posłuszeństwa, a poza tym już zbieraliśmy się do odejścia. Zmrok zapadał, towarzystwo nadal bawiło się przy ognisku, zapalono pochodnie i urządzono kulig dookoła boiska. Trochę żal było odchodzić, ale ja już przemarzłam, a Maciek jest świeżo po przeziębieniu i właśnie się zastanawiam, co z nim będzie po takiej eskapadzie. 
W każdym razie, miło wrócić na wieś i brać udział w sąsiedzkich spotkaniach, których na próżno się spodziewać w blokowisku.