Dom pełen zwierząt

Dokładnie dwa lata temu adoptowałam Lulę, chcieliśmy małego wzrostem psa do pilnowania podwórka i na tym nabór domowego inwentarza miał się zakończyć. 
Lula niezupełnie nadaje się na stróża, bo jest psem o wyjątkowo szczerym serduszku, który "całuje" wszystkich na powitanie i prosi o pieszczoty. Bywa, że nie jest w stanie zaakceptować niektórych naszych gości (z wzajemnością) i trzeba ją odseparować, bo gotowa łydkę obrobić. Lula ma od niedawna duży kojec z budą, ale trafia tam tylko w takich wyjątkowych sytuacjach.
Niestety, życiową misją naszego psa jest szczekanie na wszystko co się rusza i chociaż mieliśmy nadzieję, że z tego wyrośnie, dawno ją straciliśmy i już tylko bierzemy Lulę do domu na noc, żeby móc spać.
Ktoś kiedyś w komentarzu zapytał, czy zamierzam ją tresować. Nie mam takiej potrzeby, Lula reaguje na najpotrzebniejsze polecenia:
Spać - idzie na swoje posłanie.
Siusiu - wychodzi na podwórko.
Daj piłeczkę - przynosi swojego gumowego misia (kiedyś była to piłka) żeby aportować.
Stój, idź.
Poza tym jest posłuszna, trzyma się naszych nóg, aż do czasu gdy zwęszy zająca - moja koleżanka twierdzi, że Lula to półkrwi lisica. Taka, co lubi zabawę z wodą.

Potem, jak niektórzy z Was pamiętają, zdjęta litością zabrałam z podwórka niedobremu gospodarzowi Inkę. Bardzo długo w jej książeczce zdrowia brakowało zapisu "właściciel", nawet gdy już była wysterylizowana. Żadna z zaufanych osób, do których się zwróciłam, nie chciała jej przyjąć pod swój dach, zatem została z nami i okazała się tak kochanym i grzecznym stworzeniem, że nawet mąż przestał zgrzytać zębami... 
W kwestii pilnowania domu mogę Ince zaufać - szczeka tylko wtedy, gdy wróg u bram. Poza tym jest cichą i wygodnicką księżniczką, która rano wciska mi się pod kołdrę, chociaż na chwilę. Nie życzy sobie towarzystwa innych zwierząt, ale Lulę, jako starszą w tym domu, musiała zaakceptować i posłusznie czeka w kolejce do miski, bo ze swojej nie chce jeść.

Ostatnio do naszej menażerii dołączyła mała biała kotka (tu już mąż mocno zgrzytał zębami), urodzona 7 czerwca. Białą kotkę zamówiłam dla mamy, ale przywiozłam do domu (180 km) trzy kociaki.

Przez ten czas, gdy u mnie mieszkały, ujęła mnie Kropka - biała lecz z plamą między uszami. Postanowiłam ją sobie zostawić, a że koleżanka wzięła pozostałe dwa maluchy, mojej mamie nie został żaden kot!
Kropka zachowała swoje imię, je i rozrabia za dwóch oraz rośnie jak na drożdżach. Od początku wiedziała, do czego służy kuweta. Gdy widzi mnie w kuchni, miauczy cicho i cienko, upominając się o coś lepszego niż sucha karma. Jeśli mam na sobie spodnie, wspina się niecierpliwie po jedzenie, nie czekając aż trafi ono do miski, ale nie drapie mnie po gołych nogach.

Wakacje to dla mnie czas przygarniania zwierząt i bardzo żałuję, że dla wielu innych ludzi jest wprost odwrotnie. Zwłaszcza suki i kotki nie mogą znaleźć domu, stąd wybieram właśnie "dziewczyny", póki stać mnie na ich sterylizację. Byłabym skłonna założyć dom tymczasowy dla niechcianych zwierząt, ale mąż nie miałby już czym gryźć...