Mała górka

Od wielu lat często odwiedzam Wrocław, a jeszcze nigdy nie wdrapałam się na Ślężę. Nadrobiłam w miniony czwartek, tym razem już w rodzinnym gronie. Wybraliśmy najdłuższą trasę, półtoragodzinny żółty szlak z Sobótki.
Prawie na początku wędrówki stoi sobie stuletnie wieża widokowa, ale mimo napisu "czynna",tego dnia była zamknięta na głucho.

 Urokliwy ten lasek - kwaśna dąbrowa podgórska. Lepiej było patrzeć na boki, sama ścieżka to kupa śmieci. Szlak zaskoczył mnie niemile zaniedbaniem, między innymi właśnie górą śmieci i brakiem koszy nawet w miejscach z ławeczkami do odpoczynku.

 Rzeźba stała w jakiejś okropnej klatce, która i tak nie chroniła przed aktami wandalizmu, bo w siatce miała ogromną dziurę.

 Widok ze szczytu mieliśmy trochę niewyraźny, bo pogoda niezupełnie dopisała.

 Maciek odetchnął z ulgą, gdy okazało się, że szlak oznaczony był rysunkiem niedźwiedzia tylko ze względu na kolejną kamienną rzeźbę.

Kościółek na górze jest w fazie remontu, ale obeszliśmy go sobie dokładnie, bo bardzo nam przypadł do gustu, mnie zwłaszcza swoją kolorystyką.
 

  

A tak wyglądało najbardziej strome podejście na szlaku - Pikuś, prawda? Dodam jeszcze, że zdobywałam Ślężę po prostu w trampkach, a moje stopy nie narzekały.